Meer dan een jaar geleden ben ik afgestudeerd als Social Worker en gedurende de 4 jaar in de opleiding hebben we heel heel vaak gereflecteerd op onszelf. Ondertussen doe ik het automatisch en zo begon ik ook te reflecteren op mijn tijd in Engeland.

Ik ben nu 2 weken thuis, mijn koffers zijn uitgepakt en alles voelt eigenlijk weer als voorheen, alsof ik niet weg ben geweest, maar ik ben wel degelijk veranderd.

In het afgelopen jaar heb ik heel veel dingen in mijn eentje gedaan, alleen naar musicals gegaan, nieuwe mensen ontmoet, alleen gereisd, alleen in een gezin gekomen en ga zo maar door. Vroeger deed ik juist nooit graag dingen alleen, ik was bang als ik alleen was dat ik raar werd aangekeken of dat ik iets niet alleen kon. Ik ben eigenlijk altijd wel onzeker geweest en maakte mij altijd druk wat andere mensen van mij dachten. In Engeland kwam ik in een stad terecht waar niemand mij kende en waar ik mij onwijs thuis voelde. Langzaamaan kon ik de meningen van andere van mij af schudden en hierdoor werd ik ook steeds zekerder van mijzelf. Ik durfde te zijn wie ik ben! Hierdoor heb ik mijzelf ook erg kunnen ontwikkelen en dingen gedaan die ik niet verwacht had van mijzelf. Een paar van die momenten zijn mijn eerste musical waar ik alleen heen ben gegaan in oktober, het organiseren van au pairs bijeenkomsten, het alleen reizen voor een concert in London en eigenlijk gewoon heel mijn avontuur in Engeland. Dit zijn allemaal dingen als je dat tegen mij zou zeggen 5 jaar geleden, dat ik dat zou doen, had ik je niet geloofd. Voor al deze momenten had ik vertrouwen nodig in mijzelf, moest ik niet geven om wat andere mensen dachten en moest ik het initiatief nemen. Dit waren allemaal dingen waarin ik gedurende mijn 4 jaar Social work al in gegroeid was, maar wat ik nu nog meer ontwikkeld heb.

Als ik kijk naar het afgelopen jaar heb ik onwijs veel geleerd, ben ik erg gegroeid en heb ik het gevoel dat ik een stuk volwassener ben geworden. Ik ben eigenlijk best heel trots op mijzelf hoe ik het afgelopen jaar door ben gekomen, hoe makkelijk ik nieuwe vrienden heb gemaakt, hoe weinig ik heimwee heb gehad en hoe veel ik gegroeid ben.

Genoeg over mijn groei haha. Jullie zijn misschien ook wel benieuwd over hoe de laatste weken zijn gelopen. De laatste 2 weken had ik Ronan en hebben we veel leuke dingen gedaan. We zijn onwijs veel naar het park geweest en het was echt vakantie modus, wat wel lekker was! We hebben niet heel veel bijzonders gedaan maar nog even lekker van elkaar genieten en de laatste dingen samen doen. En het was voor mij natuurlijk ook tijd om de kinderen en mijzelf voor te bereiden om mijn vertrek. Van Ethan kan je natuurlijk niet verwachten dat hij het snapt, maar Ronan is oud genoeg om het in ieder geval te begrijpen. Ik heb het vooral gehad over, nog zoveel nachtjes slapen en dan gaat Ylva weg, naar mijn eigen ouders. Hij reageerde hier niet echt op, maar hij snapte het wel. Ik merkte dat Ronan veel tijd met mij wilde doorbrengen, dus hierdoor zag ik wel dat hij het begreep. Cecily en Ethan gingen naar Amerika voordat ik weg was, dus hun afscheid had ik al 3 dagen eerder. Dit afscheid was heel erg moeilijk… Veel tranen (van mijn kant) verder en afscheid nummer 1 had ik gehad. Dan nog het afscheid van Ronan en Niki. Ook erg moeilijk omdat ik nu ook afscheid nam van het huis en Cambridge, een plaats waar ik mij ontzettend fijn en thuis voel. Dus in de taxi naar het trein station waren er nog meer tranen… Maar al vrij snel kon ik wel vooruit kijken naar waar ik heen ging, thuis! Hier keek ik erg naar uit en zo’n 4 uur later zag ik mijn ouders en was ik het afscheid al bijna weer vergeten.

Ja, ik ga de kids echt wel missen en Cambridge ook. Ik heb mij er erg fijn gevoeld en ik vond het onwijs interessant om Ronan en Ethan op te zien groeien. Dat vind ik eigenlijk nog wel het moeilijkste, een jaar lang zag ik elke stap vooruit van de kinderen, en dat is nu helemaal weg… Maar ja dat hoort er bij! Ik kijk al wel erg uit naar mijn volgende avontuur in Australië waar ik weer nieuwe kinderen en nieuwe stappen vooruit ga meemaken! (het afscheid kijk ik nog niet naar uit haha)

Ik heb een geweldig jaar gehad. Ik heb een hele hoop mooie en moeilijke momenten mee gemaakt en met 2 geweldige kinderen gewerkt die nooit meer uit mijn hart zullen gaan. Een avontuur die ik nooit meer zal vergeten en voor altijd zal koesteren!

Ik wil jullie allemaal bedanken voor het lezen en de leuke reacties die ik heb gehad! Voor nu is het even stil op mijn blog maar eind september/begin oktober zal ik waarschijnlijk mijn eerste blog schrijven voor mijn volgende avontuur, Australië. Dat begint namelijk op 9 oktober, dan vlieg ik en dan kom ik op 10 oktober om 21.00 lokale tijd aan. Ik ben zo’n 21,5 uur onderweg en heb 1 overstap. Weer een nieuwe uitdaging dus, maar ik kijk er al erg naar uit (oké, de reis niet per se haha)!

Groetjes,

Ylva