Tja, ik ben een beetje op een punt gekomen dat ik toch wel heimwee begin te krijgen. Dus dit keer eens niet een vrolijke blog over alle leuke dingen die ik heb gedaan (oké, komt er misschien ook wel even tussendoor ?), maar vooral over hoe ik mij nu voel en hoe dat komt.

Het begon eigenlijk allemaal ongeveer 2 weken geleden. Ik had mijn eerste weekend zonder mijn vaste vriendinnen gehad wat eigenlijk prima ging, maar mijn kalender was voor het eerst sinds januari ongeveer, wel heel erg leeg… En toen kreeg ik slecht nieuws uit Australië… Het gezin wat ik had gevonden had wat problemen. De vader had mij eerst gemaild en zei dat de moeder in verwachting was en dat dat niet heel goed ging. Al heel snel kreeg ik een mail van de organisatie en die wilde heel graag met mij bellen, dus zo gezegd zo gedaan. Toen kwam ik er achter dat het allemaal compleet anders is dan hoe de vader het voordeed. Ze hebben namelijk huwelijks problemen, de vader woont op het moment ook niet meer thuis en de au pair die er was is ook gestopt. Normaal hou ik al niet van risico’s nemen, maar ik hou daar zeker niet van als ik aan de andere kant van de wereld zit, en dit was een groot risico. Dus besloten dat ik niet naar dit gezin meer wilde. Maar ja, toen moest ik opeens weer verder gaan zoeken wat toch wel een enorme tegenvaller was.

En toen kwam donderdag avond… Ik heb mij altijd heel erg veilig en thuis gevoeld in Cambridge maar die avond even totaal niet. Ik ging naar de Tesco rond 7 uur (dus het was nog licht en er waren veel mensen op straat) en ik was op mijn mobiel aan het kijken. Op een gegeven moment voel ik opeens wat tussen mijn voeten vallen dus ik kijk naar beneden en zie een rotje. Maar niet zomaar een rotje, een rotje wat al aan het branden is… Voordat ik het weg kan schoppen (zelfs op het moment dat ik dat doe) ontploft het rotje precies tegen mijn rechter voet aan. Er ging echt een moment van schok door mij heen en mij oren waren heel erg aan het suizen (bizar hoe goed films dat geluid na maken besefte ik mij op dat moment!). Mijn voet leek op het eerste gezicht wel oké dus ik ging door naar de Tesco (na mama gebeld te hebben, dank je ma ?). Maar op de terugweg van de Tesco begon mijn voet toch wel wat pijn te doen en ik kon niet wachten tot ik thuis was en er naar kon kijken. Toen ik thuis was vertelde ik Cecily en Niki meteen wat er gebeurd was, want ik moest het echt nog even kwijt en ik wilde graag dat ze even naar mijn wond keken… De binnenkant van mijn voet was erg dik en het leek alsof er een grote bloedblaar/brandwond zat. Mijn schoen zag er nog verrassend goed uit, een klein beetje verbrand maar zit geen gat in (lang leve Nike’s haha). Niki had ondertussen de politie gebeld om er een melding van te maken en ik was mijn voet aan het schoonmaken en koelen. Nadat dat allemaal was gedaan ben ik gewoon weer naar mijn kamer gegaan om even te ontspannen, maar voor dat ik het wist werd er op mijn deur geklopt en zei Cecily dat de politie er was! Ze wilde graag dat ik een verklaring aflegde over wat er was gebeurd, zo gezegd zo gedaan! Dit was stiekem toch wel een beetje gaaf, 2 politiemannen aan onze kleine keuken tafel ( 1 was nog knap ook!) die mij allemaal vragen stelde. Maar goed, na alles verteld te hebben was ik klaar. Ik weet nog steeds niet of ze de mensen hebben gepakt.. Maar ja, met mijn voet gaat het ondertussen op zich wel goed, al is het lopen op slippers nog wel pijnlijk (jeps.. lekker in deze warme week haha).

Maar ja dat avontuur was toch wel een beetje een schok en daarnaast mijn au pair Australië stress en ook nog eens het toch wel eenzame gevoel zorgde voor best wat heimwee.

Voor de vrijdag had ik iets gepland staan waar ik al maanden van tevoren kaarten had gekocht. Een sing a long cinema van The greatest showman in het lokale voetbal stadium. Iets waar ik van te voren erg naar uit keek, maar ik merkte nu dat ik er echt helemaal geen zin meer had. Ik zat er heel de dag eigenlijk al een beetje tegen te kijken en daardoor besefte ik dat ik last van heimwee had. Mede hierdoor ben ik juist wel gegaan en heb ik alsnog een leuke avond gehad! Het was erg grappig om met een hele hoop mensen buiten een film te kijken en dat dan ook nog eens iedereen mee zingt. De dag daarna had ik iets heel leuks op de planning staan wat ik echt niet wilde missen. Ik ging namelijk naar London naar ‘west end live’, dit is een soort musical sing a long wat je ook elk jaar op de uitmarkt hebt. En het niveau van west end is natuurlijk onwijs goed, dus ik had hier heel veel zin in. Het is een gratis evenement op Trafalgar square en het zou een heerlijke dag worden. Omdat we nog uit Cambridge moesten komen waren we er niet al te vroeg, en dat hebben we geweten.. We waren op zoek naar het einde van de rij en dit hield serieus gewoon niet op, totdat de weg stopte. Maar voordat de weg stopte ging de rij nog 3 andere straten in, met andere woorden, er stond een rij van Trafalgar square tot aan Leicester square, wat echt enorm lang was. Hierdoor begonnen we toch wel te zweten want ja, zo veel mensen, dat past toch nooit!? Dus zijn we stiekem terwijl de rij bewoog tussen andere mensen gaan staan die er waarschijnlijk al uren stonden, oeps ?. Maar ja, een uur later waren we binnen en hadden we super staan plaatsen! Het was een heel leuk concert en ik heb onwijs genoten.

Ik heb dus echt wel leuke dingen gedaan en het werken is op het moment ook echt leuk, maar alsnog heb ik heimwee.. Ik denk dat het vooral komt omdat ik nu geen vast maatje hier meer heb met wie ik over alles kan praten. Ik heb er serieus over na zitten denken om gewoon nog een weekendje naar huis te gaan, maar besloten dat dit het eigenlijk niet waard is. Over 3 weken komt Nathalie (waar ik onwijs veel zin in heb!) en daarna gaan we met de family 2 weken naar London. Als we terug komen uit London is het al weer 4 augustus en ga ik dus al bijna weer naar huis! Dus heb besloten dat ik die 3 weken voordat Nathalie komt maar even vol moet houden, want ja, de tijd vliegt nog steeds voorbij!

Ik zit dus nog wel een beetje in een dipje maar ik blijf maar vooruit kijken naar alle leuke dingen die ik ga doen en ik probeer nog leuke dingen met de kids te plannen! Ik ben dus wel positief dat ik het vol ga houden, maar ik hoop wel dat ik binnenkort weet wanneer ik precies naar huis kan, want ik denk dat dit ook wel gaat helpen.

Groetjes,

Ylva